ပရမတၳတရားေတာ္မ်ားသည္ စိတ္၊ ေစတသိက္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္ ဟူ၍ ေလးရွိၾကသည္။ ထုိတြင္ စိတ္ သည္ ပထမဦးဆုံး ဆုိရမည္ျဖစ္သည္။ စိတ္သည္ လကၡဏာအားျဖင့္ တခုတည္းသာရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ စိတ္ သည္ ဖြဲ႔စည္းပုံ အေနအားျဖင့္ အကုသုိလ္စိတ္ကုိ ေရွးဦးစြာဆုိခဲ့ၾကသည္။ ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ ေရွးဆရာတုိ႔၏အလုိက် သိရွိႏုိင္သည္မွာ အဘိဓမၼတၳသဂၤဟ လက္သန္းက်မ္းႏွင့္ အျခားေသာ က်မ္းၾကီး က်မ္းငယ္တုိ႔တြင္ ေတြ႔ရွိႏုိင္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ စိတ္သည္ အဘယ္ေၾကာင့္ အကုသုိလ္စိတ္ကုိ ေရွးဦးစြာ ဆုိၾကသနည္းဟု ေမးဖြယ္ရာရွိ သည္။ လူသားသည္ မိမိတုိ႔ ေမြးဖြားလာေသာအခါ ဘဝနိကႏၱိကတဏွာ ေလာဘျဖင့္ ေမြးဖြားလာၾကသည္။ ထုိ႔အတူ ေလာဘသည္ သဘာဝတရားျဖစ္သည့္ စိတ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အကုသုိလ္စိတ္သည္ ေရွးဦးစြာ ျဖစ္ သည္ဟု ေရွးဆရာတုိ႔က ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေလာဘမူစိတ္သည္ လူတုိ႔၏ ဘဝအစကုိ စတင္သည့္ အကုသုိလ္မူလ ျဖစ္သည္။ ထုိမူလတရားသည္လည္း ေလာဘမူလအားျဖင့္ ကြဲျပာျခားနားစြာ ရွိခဲ့ၾကသည္။ ေလာဘကုိ အဓိပၼာယ္ကုိ ဖြင့္ဆုိရလွ်င္ လုိခ်င္မႈျဖစ္သည္။ လူသားသည္လည္း မည္သုိ႔ေသာ အရာ မည္သုိ႔ ေသာ ကိစၥ၊ မည္သုိ႔ေသာ အျခင္းအရာကုိ မဆုိ လုိခ်င္တပ္မက္ၾကသည္။ ထုိတပ္မက္မႈေၾကာင့္ မိမိ လုိခ်င္ ေသာ အရာဟူသမွ်ကုိ မရရေအာင္ က်ဳိးစားခဲ့ၾကသည္။ ဆက္ဖတ္ပါရန္
ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသားမ်ားသည္ မိမိဘဝကုိ စတင္ေသာအခါ မိမိတုိ႔ ေလာဘေတြကုိ အနည္းႏွင့္အမ်ား မည္သုိ႔အသုံးဝင္ေအာင္ အသုံးခ်တက္ၾကသည္။ တခါတရံ ေလာဘဆုိေသာ အေၾကာင္းတရားသည္ တင္း တိမ္ေရာင္ရဲျခင္း မရွိေလာက္ေအာင္ အစြန္းတဖက္သုိ႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ အျခားတဖက္တြင္လည္း မိမိ၏ ေလာဘက မိမိကုိယ္ကုိ သတ္ေသာေၾကာင့္ အစြန္းေရာက္ေအာင္ မုိက္ရူးရဲဆန္သြားၾကသည္။ ေလာဘ၏ သေဘာသဘာဝကုိ မသိၾကေသာ လူသားတုိ႔သည္ မိမိကုိယ္ကုိ မိမိတုိ႔ မုိက္ရူးဆန္မွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္ၾက သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသားတုိ႔သည္ ေလာဘသတ္ေသာ ကမၻာၾကီးတြင္းသု႔ိ တေျဖးေျဖး ေရာက္လာခဲ့ၾက သည္။read more
ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ ေလာဘကမၻာၾကီး အတြင္းသုိ႔ ဝင္ေရာက္လာေသာ လူသားတုိ႔သည္ အက်ဳိးတရား အေၾကာင္းတရား ဟူ၍ ေကာင္းစြာ မသိႏုိင္ၾကသည့္ အျဖစ္သုိ႔ အေႏွးႏွင့္အျမန္ ျဖစ္လာၾကသည္။ ဤကဲ့သုိ႔ အက်ဳိးအေၾကာင္း ေကာင္းစြာမသိေသာ အကုသုိလ္မူလတရားသည္ (၁) သူတပါးက မတုိက္တြန္းေသာ္ လည္း မိမိကုိယ္တုိင္ အျမင္မွားေသာ အသိေတြႏွင့္ ေသာမနႆတရားျဖင့္ ယွဥ္တြဲလ်က္ ျပဳလုပ္တက္ၾက သည္။ ထုိ႔အျပင္ (၂) သူတပါးက တုိက္တြန္းသျဖင့္လည္း မိမိကုိယ္တုိင္ အျမင္မွားေသာ ေသာမနႆ တရားျဖင့္ ယွဥ္တြဲ လ်က္လည္း ျပဳလုပ္ဖုိ႔ရန္ ဝန္မေလးၾကသလုိ၊ အျခားတဖက္တြင္လည္း (၃) အျမင္မွား ေသာ အသိေတြႏွင့္ ေသာမနႆတရားျဖင့္ မယွဥ္တဲြေသာ္လည္း သူတပါးတို႔က မတုိက္တြန္းေသာ္လည္း မိမိကုိယ္တုိင္ ျပဳလုပ္ ၾကသည္။ (၄) သူတပါးတုိ႔က တုိက္တြန္းသျဖင့္ အျမင္မွားေသာ အသိတရားေတြႏွင့္ ေသာမနႆတရားျဖင့္ မယွဥ္တြဲေသာ္လည္း မိမိကုိယ္တုိင္ ျပဳလုပ္တက္ၾကသည္။
(၅) မိမိကုိယ္တုိင္ ဥေပကၡာတရားျဖင့္ အျမင္မွားေသာ အသိတရားႏွင့္ ယွဥ္တြဲကာ သူတပါးက မတုိက္တြန္းေသာ္လည္း ျပဳလုပ္တက္ၾကသည္။ (၆) မိမိကုိယ္တုိင္ ဥေပကၡာတရားျဖင့္ အျမင္မွားေသာ အသိတရားႏွင့္ ယွဥ္တြဲကာ သူတပါးက တုိက္တြန္းသျဖင့္ ျပဳလုပ္တက္ၾကသည္။(၇) မိမိကုိယ္တုိင္ ဥေပကၡာ တရားျဖင့္ အျမင္မွားေသာ အသိတရားႏွင့္ မယွဥ္တဲြသျဖင့္ သူတပါးက မတုိက္တြန္းေသာ္လည္း ျပဳလုပ္ၾက သည္။ (၈) မိမိကုိယ္တုိင္ ဥေပကၡာတရားျဖင့္ အျမင္မွားေသာ အသိတရားႏွင့္ မယွဥ္တြဲသျဖင့္ သူတပါးက တုိက္တြန္းေသာ္လည္း ျပဳလုပ္ၾကသည္ကုိ ေပါင္းစပ္ၾကည့္ေသာ အဘိဓမၼာသေဘာတရားျဖင့္ သိရွိႏုိင္သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ လူသားတုိ႔၏ သဘာဝအဘိဓမၼာႏွင့္ ဘုရားေဟာ အဘိဓမၼာတုိ႔ကုိ မိမိတုိ႔ ျမင္ႏုိင္သမွ် ေပါင္းစပ္ကာ ဤကား အကုသုိလ္မူလျဖစ္ေသာ ေလာဘမူစိတ္၊ ဤကား အကုသုိလ္မူလျဖစ္ေသာ ေလာဘ တရားတုိ႔၏ အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြဟု သိႏုိင္ၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ေသာ အက်ဳိးအေၾကာင္းကုိ မသိႏုိင္ သမွ် ကာလပတ္လုံး သံသာရာ ဝဲဂယက္မွာ က်င္လည္၍ ေနၾကအုန္းမည္ ျဖစ္သည္။ ဤကဲ့သုိ႔ေသာ အက်ဳိး တရားႏွင့္ အေၾကာင္းတရားမ်ားသည္ လူသားတုိ႔အတြက္ ျပန္၍ ဆန္းစစ္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ အေျခခံျဖစ္ ေသာ သဘာဝတရားေတြပင္ ျဖစ္သည္။ လူ႔ဘဝအတုိင္းအတာ တခုတြင္ တည္ရွိေနေသာ အေျခခံျဖစ္ေသာ ေလာဘမူစိတ္သာ ျဖစ္သည္။
0 comments:
Post a Comment